Het dagelijkse leven

Vandaag is het vrijdag 10 januari. Vanmorgen maar eens lekker uitgeslapen. De 2 nieuwe meisjes waren zelf al de hort op gegaan, dus toen ik wakker werd rond 10.30 uur kwamen ze net terug. Ze hadden de Metro ( soort Macro) zelf gevonden.
Het dagelijkse leven hier in Can Tho is erg druk. De temperatuur is 29 graden, echter voelt het als een soort dikke warme deken. Voor vakantie wel lekker, als je moet werken net iets anders. De plekken waar ik werk hebben geen airco. Trouwens leeft men hoofdzakelijk buiten, dat snap je.
Veel mensen proberen wat te verkopen langs de kant van de weg. Fruit, eieren, knoflook , kippen ( die ze ter plekke de nek om draaien), de blokker zit aan de kant van de weg met plastic bakjes, de Zeeman, met kleding, noem het maar op het is te koop. Men rijdt er langs en koopt wat men nodig heeft. Vooral rond 17.00 uur is het een drukte van Jewelste.
De dag begint om 4.00 uur 's morgens en eindigt vroeg rond 21.00 uur. Om 4.00 uur eten ze, lopen ze hard, tennissen ze en beginnen ze met werken. In het weeshuis Thien an, hangt een bord waarop de eerste activiteit met de kinderen om 5.30 uur begint, best vroeg.
In City , krijgen de kinderen om 15.00 uur warm eten en om 17 uur nog wat te drinken, dan gaan de kleuters en peuters al slapen.
In Nieph Cau, begon tot voor kort de Engelse les om 7.00 uur.
Kortom alles begint behoorlijk vroeg.
Men draagt ondanks de hitte vooral lange mouwen , handschoenen, hoed en sokken( in teenslippers), dit heeft te maken met het modebeeld. Blank is mooier, huiden worden ook gebleekt. Als je donker van kleur bent betekent dat dat je van het platteland komt. Bruin verbrand van het werken in de zon. Blank zijn is status.
Om 11.30 uur eet je warm, lekker rijst met kip of groente. Veel mensen zijn veganistisch of vegetarisch, dit heeft ook te maken met het Bhoedisme. Men gelooft dat men terug kan komen als een dier,Maar seefood is wel erg populair.
Er zij hier maar weinig muggen ondanks de vele kleine kanalen die door de stad lopen.
De huizen zijn smal maar erg hoog, soms 5 verdiepingen, beneden is een grote woonkamer, waar bij sommigen de hele auto wordt ingereden.
Bij ons staan de fietsen erin. Er is een keuken en boven 4 slaapkamers en 3 badkamers.
De vuilnis zet je gewoon bij de lantaarnpaal. Er rijden de hele dag mensen langs die in je vuilnis kijken of er iets in zit wat ze nodig hebben. De rest wordt opgehaald door kleine karretjes.
De post bestaat wel, maar wordt alleen bezorgt als ze het door het hek voor kunnen schuiven. Anders ligt het op het postkantoor, maar dat weet je niet, want ze laten geen briefje achter.
Kinderen gaan wel naar school, maar volgens ons is het niet verplicht.
Men spreekt slecht Engels, als men je niet verstaat , doen ze net of je er niet bent.
Ondanks alles vermaak ik mij best. Weinig last van heimwee. Vraag mij wel wat deze ervaring verder met mij gaat doen als ik weer thuis ben, we zullen zien.
Ik blijf mij verbazen over sommige zaken. Zoals slaan met een liniaal. Dan denk ik: als je vroeger links was, kreeg je ook met de liniaal zodat je met rechts ging schrijven.
Ik denk dan: waarom vinden wij onze manier zo goed, het is we een vorm van arrogantie. Dit land is een ontwikkelingsland met een behoorlijk heftig verleden, ze doen het best goed, vind ik.
De City Orphans home draait als een tierelier. De verzorgster is lief, wast de kleding, stond vandaag huiduitslag netjes met een pincet en een gaasje in te smeren. Geeft ze te eten.... alleen knuffelen doen ze niet, daar hebben ze geen tijd voor. Dat doen wij dus. Wij zijn de aanvulling.
Echter is knuffelen ook niet echt aanwezig in deze cultuur, dus wat hebben wij hier aan te vinden.
De moeilijke communicatie gaat denk ik vooral omdat de verzorgsters verantwoordelijk zijn voor de kinderen, moet je voorstellen dat er ineens een blanke vreemde aan de kinderen komt. Ik zou ook wantrouwend zijn.
In de keuken lopen ze netjes met mondkapjes voor en handschoenen aan, dus de Haccp mag komen kijken( niet in het ziekenhuis, daar hebben ze kleine katjes in de keuken.)
Kortom mogelijk kunnen wij wel wat van ze leren.
Ik heb wel bewondering voor de mensen hier.

Maar goed vandaag is er weer een mini baby'tje afgegeven door een moeder. Ik zei tegen Els: die moeder slaapt ook slecht vanavond, je doet dat niet zomaar. Je vraagt je af waarom.... Maar dat gebeurt ook in Nederland.
Maar ondanks alles hebben we vanmiddag lekker gekleurd en de jongetjes blij gemaakt omdat we kleurplaten op hingen aan de muur, wat waren ze trots, echt geweldig.
En de jongste hebben heerlijk gespeeld met de soft toys, die Els had meegenomen.
Het dagelijks leven is anders, maar het was voor mij weer een waardevolle en geweldig zinvolle dag.