Phu Cocq

Vandaag is het zaterdag, de week zit er weer op. Na een bezoek aan Tieng an, het weeshuis net buiten Can Tho, ga ik met Els en Erik naar Nieph Cau. Erik wil een souvenier kopen en dan kun je dan het beste maar bij hen doen. Met Irene eet ik nog een kippetje en om 13.00 uur staat een kennis van Miss Han voor de deur, die mij op de brommer naar het vliegtuig rijdt. Hij is een beetje oud en heeft een pyama jas aan. Dat zie je hier heel vaak. Lekker luchtig zon oude mannetjes pyama met streepjes.Innerlijk moet ik lachen. wie had dat gedacht van zo'ń schijterd als ik...... Na 30 minuten stop ik voor een prachtige terminal. Het heet international airport. Er vliegen maar 3 vluchten per dag, dus echt hard werken is het er niet. Ik denk dat het gebouwd is met het oog op de toekomst. Nu is het nog niet echt druk.
Er hangt een TV, waar Bruce Almighty op is, ondertiteld in het vietnamees.
Eenmaal in et vliegtuig zit ik op de beste plek 1A,naast Kurt, een Belg, die aan het reizen is door Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam, In Belgie is het zo, dat als je meer dan 5 jaren bij dezelfde baas werkt, je 5 maanden verlof kan nemen. De regering betaald dan de helft van je normale salaris,
moesten we in Nederland ook hebben.
De vlucht duurt maar 45 minuten en voor je het weet staan we alweer aan de grond. Bij de toiletten loop ik Marina, mede vrijwilliger tegen het lijf, die net uit Ho Chi Min komt met haar moeder. Leuk om Yvonne haar moeder te ontmoeten.
Ik dacht dat er een afhaal zou zijn, echter die staat er niet. Net als ik met Yvonne en Marina een deal maak voor gezamenlijke rit, zegt een vrouw, waar moet je heen, Ik : Phoung Binh. Laat ze een smsje zien, waarin mijn naam staat en free transfer, dus ik hupsakee in een taxi.
Aangekomen bij de guesthouse vraagt de taxi chauffeur naar 131.000 Dong. Ik zeg: het was free. Zegt een andere taxichauffeur: ja er was een bus, maar jij was er niet en daarom moet je nu betalen. IK zelf: IK ben gelijk met alle anderen naar buiten gekomen en ik was helemaal niet te laat. Ik dacht: hier wordt ik belazerd. Ik ben gewoon weg gelopen. De taxi chauffeur droop af, ja dus, ze wilden mij belazeren.
De kamer ligt aan het strand, voeten in het zand. Ik zie gelijk Susi en haar vriend lekker aan zee liggen. Susi had haar portemonnee laten liggen in ons huis in Can Tho, dus die breng ik gelijk. Helaas is het wat bewolkt, maar de temperatuur is heerlijk, 29 graden. Met een lekker muziekje zit ik hier op mijn ligbedje, met mijn laptop. Wifi werkt heel goed.
Het eten is hier goed. Fresh springrols en noodles met kip.
Als ik zo eens terug kijk naar afgelopen weken, ben ik toch verknocht geraakt aan dit land. Hoewel ik alleen het zuiden heb gezien en er nog veel te ontdekken valt, ben ik wel van Can Tho gaan houden. Het is toch leuker als je er even woont, dan leer je een stad beter kennen. Ook helpt het mee, dat je lokale mensen leert kennen, die weer mensen kennen, die goede adresjes weet voor excursies en leuke eet tentjes. Het telefoonnummer van Miss Han, ga ik niet verwijderen.
Hangmatten in de directiekamer, in de keuken van het ziekenhuis, in de tuin van het ziekenhuis met patiënten erin.Echt leuk.
Dinsdag ga ik met Mis Han naar de oncologie afdeling van het grote ziekenhuis, ik ben erg benieuwd.
Maar eerst morgen hier maar eens ff lekker genieten.