Nip Cau en City Orphanshome

Vandaag is het 7 januari. In alle vroegte vertrekken we naar Nip Cau. Nip Cau is een werkplaats van volwassen lichamelijk gehandicapten. Ze werken daar aan sieraden en slippers, die ze willen verkopen. Omdat er een doelstelling is om over 3 jaar een winkel voor toeristen te maken krijgen de werknemers engese les 3 keer per week 1 uur.
Nip Cau is 10 minuten fietsen vanaf ons huis. We zijn er zo en er wacht ons ( Suzie en mij) een vers kopje thee. De les start om 7.30 uur en eindigt om 8.30 uur. Suzie heeft beide groepen gehad, maar vandaag splitsen we ze. Er is een goede klas en een minder goede klas. Mijn klas kan zich voorstellen en weet wel wat woordjes, maar veel is het niet.
Mw. KIm is de manager en is erg lief. Ik kreeg zelfs een knuffel aan het eind en ze zei: Thank You Teacher. Echt heel schattig.
Om 8.30 uur fietsen we terug en ik bedenk mij dat ik nog even kijk bij Marina en Els, die in Thien An zijn, dit is ongeveer 15 minuten fietsen door de prachtige natuur.
Hierna ben ik naar huis gefietst. Mijn was opgehaald en naar de was vrouw gebracht. IK kan om 17 uur mijn was weer halen, dit kost maar liefst 30.000 Dong ( +- 1 euro)
Om 11.30 ben ik met Suzie aan de kant bij een restaurantje kip met rijst gaan eten, lekker gekletst en daarna nog even siësta.
Vanmiddag ben ik naar City geweest met Suzie en Els.
City ligt achter een grote school aan de 2e mainstreet. Inmiddels we
manoeuvreren we gemakkelijk tussen de brommers door. Er zijn geen verkeersregels, je fietst gewoon een rotonde op ter gorte van het keizer karelplein en je blijft in het midden en rijdt gewoon een afslag eraf , ip zonder je hand uit te steken en ook auto's negeer je. Het gaat altijd goed, hooguit toeteren ze, maar ja daar kijk je gewoon niet naar om.
Bij City aan gekomen moet ik even recapituleren, er is mij gezegd dat het heel erg is......
Het is een weeshuis met 5 groepen, kinderen van 4 tot 10 gemengd, dames groep zwaar gehandicapt, mannen zwaar gehandicapt, peuters tot 4 jaar en baby's.
De eerste groep is leuk, vrolijk wordt er gespeeld en helpen we ze rond 15 uur met eten, alle kinderen eten rijst, rijst en nog eens rijst. Ze zien er vies maar goed uit. Sommigen zijn door hun ouders hier naar toe gebracht vanaf het platteland met de belofte dat ze het hier beter hebben en sommigen hebben geen ouders. De verzorgsters hebben een andere cultuur. Taakgericht weinig compassie. Spelen en knuffelen doen wij.
Groep 2 zijn de zwaar gehandicapte vrouwen en meisjes. Schrijnend, maar voor mij, jaren in de gezondheidszorg is het iets minder schokkend als voor anderen. Ik wordt gevraagd om een kindje eten te geven. Waar in Nederland al een voedingssonde wordt ingebracht gaat daar bij iedereen een bord rijst in met groente. Dit meisje heeft duidelijk epilepsie, en is in feite een kasplantje, maar lichamelijk goed, omdat ze gewoon slikreflex heb. Ze leggen de kinderen normaal plat en duwen er dan eten in( dit klinkt hard, maar dit is wel zo.) Ik heb dit meisje gewoon op schoot genomen en dat ging prima.
Daarna verzocht de directrice mij om een kind neer te leggen en lepels sprite naar binnen te lepelen. Niet gewoon water, alles moet hier mier zoet, krijgen veel snoep en de tanden zijn allemaal verrot, een poetsproject zou niet gek zijn. Ook hier ben ik goed in. Daarna zegt de directrice mij dat dat ene kind dat nog niet gehad heeft altijd spuugt en dus niks moet. Het kind is zwaar ondervoed, mager en zeer uitgedroogd. Ze heeft spruuw in het mondje of een schimmel. Ik heb haar op schoot genomen en bijna een heel bakje rijst gegeven. De verzorgster keek met argusogen toen. Mijn huis genoten vinden dit allemaal heel erg, maar in Nederland zijn er ook zulke taferelen. Door tijd, geld en kennis tekort weet men niet beter. Daarbij zit denk ik ook een stuk cultuur. Die kunnen we echt niet veranderen, al zouden we dat willen......
Voordat we binnenkwamen heb ik mij netjes voorgesteld en alle verzorgsters en de directrice een hand gegeven. Dit blijkt ook niet altijd te gebeuren. Ik kan die mensen daar wel voorstellen: Er komen een paar blanken binnen lopen en die denken we komen wel ff de boel veranderen. Ik zou wel argwanend zijn .
Maar goed de directrice vond mij schijnbaar goed. Ik moest wel tussen elke handeling mijn handen wassen, nou daar is natuurlijk niks op tegen.
Normaal hebben we elke middag 3/4 uur per groep, maar nu liep het uit.
De mannen hebben we even over geslagen, daar rook het ook erg naar Urine.
OP naar de peuters.
We treffen boven in het directie gebouw 2 kamers, rechts staan zeker 10 bedjes langs de wand, in elk bedje staat een peuter. Ze weten dat we komen. Tot dat de kinderen gaan klauteren zijn ze los, daarna zitten ze met veters vast met 1 voet of 1 hand. Dit is wel erg, maar er is begeleidster en 's nacht niemand. Dat er 's nachts niemand is ga ik bespreken met Phuoung. Zo"ń verzorgende kost 48 Dollar per maand, dat zou nog eens een goed sponsorproject zijn.
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat dit waar is, ik ga er achteraan.
De kindjes komen uit bed als wij er zijn en wat erg is ze zijn dan zo uitgelaten, dat ze baldadig zijn, het zijn peuters, moet je voorstellen.
Er is geen goede brandvoorziening, indien er brand komt eindigt het niet goed.En er is geen toezicht.
ZE worden weer in bed gezet rodn 17 uur , krijgen allemaal een fles en daarna worden er matrasjes in bed gelegd en gaan ze slapen.
Deze kinderen zijn nog NOOIT buiten geweest, wat een afschuwelijk idee.
In de kamer ernaast liggen 6 of 7 baby's. Laatst is er 1 achter gelaten bij een van onze vrijwilligsters, de moeder kwam bij haar aan, legde de baby in haar armen en reed op haar scooter weg. Wat vreselijk.
Ze moeten een flesje, echter er is niemand die ze vast houd. Gestud met een handdoek ligt het flesje in de buurt van het mondje.
Een kindje heeft HIV, die pakken ze nooooooooooit op!
Hele erge taferelen. We pakken wat baby's op en kroelen er wat mee en dan gaan wij weer weg. En gaat het leven weer door zoals het altijd was.
De vraag is, kun je dit systeem veranderen, moet je dit systeem veranderen of moet je blij zijn dat ze accepteren dat we wat met de kinderen komen doen en hun wat licht brengen 1 keer per dag........
Het blijft een druppel op de gloeiende plaat. Het lijkt mij dat dit veel structureler zou moeten worden opgepikt.
We fietsen naar huis en onderweg koop ik stevige tassen. Mijn voorstel is geaccepteerd door de groep, er komen tassen per project en het speelgoed wordt gestructureerd. Dat gaat snel.
Ik heb mijn was opgehaald en daarna hebben we met 5 vrijwilligers heerlijk op de hoek gegeten, spring rolls, noedels met beef, kip, en een soort spinazie met knoflook. Lekker.
Helaas zit hier ook een zielige aap in een kooi, die zeer agressief wordt als zijn baas langs loopt. We geven hem de restjes sla, komkommer en kool en als toetje geven we hem stukjes limoen.
Morgen ben ik in de ochtend vrij en ga ik mij richten op het schoonmaken en ordenen van het speelgoed. Iedereen is er enthousiast over, dus dit lijkt mij een prima basis voor een verandering.
Nu is het inmideks bijna 23.00 uur tijd voor bed.
Grappig is, dat overmorgen de dochter van de collega van mijn buurvrouw Wendy hier komt. Dat is toch wel toevallig. Gelukkig kon ik hierdoor organiseren, dit mijn bikini toch nog deze kant op komt, die was ik nl vergeten.
Welstrustenx, Nederland , morgen ben ik alweer 1 week weg . tijd vliegt.xxxx